Nog maar eens naar Ariège. De zon schijnt er als de vlucht van Brussels Airlines landt op Toulouse Blagnac. Met al het slechte weer dat ze daar de laatste tijd al hadden is het er de voorbije dagen te heet geweest. 't Is ook nooit goed dat weer!
Om 9:00 staat de zon al hoog aan de hemel en is het warm. 8 ruiters en 1 paard dat zal dienen als pakpaard als de volgwagen ons niet kan bereiken, dat is ons effektief voor deze trek. Het is bloedheet als we rond 10:30 vertrekken. Gelukkig voor mens en dier volgen we waar mogelijk paden en wegen onder de bomen maar eens boven op de bergkam is die bescherming weg. Iedereen zweet zich te pletter. De staalblauwe lucht en het heldere weer zorgt er dan natuurlijk weer voor dat je kunt genieten van de vergezichten. De massieve bergketen waar we binnen een paar dagen over trekken is duidelijk zichtbaar in de verte. We dalen terug tot we onder de bomen zijn voor een late picknick. Paarden worden vastgemaakt en volledig afgezadeld voor een lange pauze.
Van op de Cap du Carmil, ongeveer 1700m, hebben we een uitzonderlijk zicht van 360º.
De gite Cavalus is onze eerste stop. Paarden gaan de wei op, krijgen nog een bot hooi op de koop toe, en de ruiters schuiven aan voor de eerste apero.
Om 09:00 is de hemel bedekt en het is minder heet. Beslist aangenamer dan gisteren. We hebben een lange dag voor de boeg naar Aunac. Minder spectaculaire vergezichten maar aangenaam rijden onder de bomen en een lange stop op de Tuc du Four, ongeveer 700m hoogte. Het is hoogseizoen en in deze streken is het populair om meerdaagse wandelingen te maken met pakezels. Al bij al hebben we meer dan 7:00 paardrijden achter de rug als we arriveren bij de Gite. Een lange dag maar, mooi en aangenaam. De gite is vol en wij worden met z'n allen ingekwartierd in een klein afzonderlijk huisje dat tegen en met een rots gebouwd werd.
08:00, de lucht is blauw en de zon klimt hoog maar het is niet te warm. Misschien omdat we hier toch al wat hoger zitten. En vandaag komt daar nog een pak bij. Eerst moeten we wat beton vreten, die is er recentelijk gelegd, voor we aan de oevers komen van de Estours een mooie bergrivier. De dorstigen laven is een goddelijke plicht, en daar horen de paarden ook bij.
En dan volgen we het smalle, dichtbegroeide pad dat langs de grillige, snelstromende rivier loopt. We stijgen gestaag. Ook hier zijn heel wat wandelaars en dagjesmensen op pad, de omgeving leent er zich dan ook toe. We stoppen aan de waterval van Arcousan voor de picknick en een rustpauze want daarna arriveren we aan het eind van de vallei en gaat het zigzag meer dan 400m omhoog. Er wachten ons nog een paar delicate passages die met de nodige voorzichtigheid moeten genomen worden. Voor de laatste ruk naar de pas wordt nog even halt gehouden om de paarden wat te laten recupereren. Paarden lopen hier in de zomer vrij rond. Dat zoiets niet zonder gevaar is, bewijst het kadaver van een veulen dat we passeren. Ook koeien lopen hier massaal en vrij rond, maar die worden iedere dag gecheckt en gemolken met een mobiele installatie.
De refuge van de ONF wacht op ons samen met de 4x4 volgwagen, de tenten en het avondmaal. De paarden krijgen hun eten en worden gedrenkt aan het meer, en wij sleuren tafels en stoelen uit de refuge en eten op "het terras". De temperatuur is er naar en we genieten van de avondschemering en van de inhoud van mijn zakflacon met cognac.
Iedereen heeft afgrijselijk slecht geslapen. Een onophoudelijk beiaardconcert van koeiebellen en een wind die bij tijd en wijlen stormkracht allures kreeg heeft daar goed voor gezorgd. Tegen de morgen is de wind gaan liggen, schijnt de zon, hebben de koeien zich teruggetrokken en wij maken ons en het pakpaard klaar, want vanavond geen volgwagen.
De grensovergang met Spanje is niet zo ver af. De Port d'Aula 2260m. Van daar begint de lange afdaling te voet. Een hoogteverschil van 700m naar de oevers van de rivier Noguera Pallaresa. Ook hier op de bergweiden loopt een kudde paarden vrij rond. De hengst van dienst komt kijken of er bij ons geen zaken te doen zijn en moet er vrij hardhandig van overtuigd worden dat dat niet zo is.
We stoppen voor een lange pauze en picknick aan het riviertje. Verhitte voeten en ledematen vinden er verkoeling en de paarden koelte onder de bomen. Montgarri, de gite en het kerkje ligt niet ver, er zijn veel dagjesmensen maar tegen de avond hebben we de gite zo goed als voor ons alleen, kunnen uitgebreid aperitieven, douchen en de broodnodige calorieën opdoen voor morgen.
Het heeft fameus geonweerd vannacht, maar ik heb er dwars doorheen geslapen en niks gehoord. We hebben een zware dag voor de boeg, dixit Dominique, want hij heeft een nieuwe route gevonden om terug te keren via de Port d'Orlu op 2318m. Aan spaanse kant een kleine 900m stijgen en dan, aan franse kant, een afdaling van 1500m.
De route aan spaanse kant is mooi maar summier, zeg maar zo goed als niet, aangeduid en dat houdt in dat er flink wat zoekwerk aan te pas komt met een paar nijdige steile klimpartijen. Te voet natuurlijk, ah ja! Het gevolg is dat we nog halt houden voor onze picknick in Spanje. We hebben meer dan 2:00 nodig gehad om een paar kilometer af te leggen.
We kunnen de doorgang naar Frankrijk nu goed zien tussen de rotsen maar net voor we daar zijn verliest een van de paarden een ijzer en dat moet er eerst weer opgezet worden. En dan is het zover, we gaan terug de onzichtbare grens met Frankrijk over.
Eventjes ziet het er naar uit dat we goede weer meebrengen, maar dan sluiten de wolken zich onverbiddelijk rondom ons en is het letterlijk uit met het goede weer. Niet alleen is het zicht nihil, maar er valt ook nog zo'n druilerige motregen, waar je goed nat van wordt.
De afdaling zelf is er eentje voor de boekjes. Een smal, meestal steil pad, bezaait met stenen en rotsen, goed modderig en altijd en overal spekglad. Je moet verdomd goed uitkijken of je zit op je gat of erger. 1500m hoogteverschil of in tijd uitgedrukt meer dan 3:00 dalen we af in de mist en de regen.
Aan de mooie vergezichten die we missen wordt niet veel gedacht en deze "wandeling" wordt dan nog eens onderbroken als het paard van Dominique een ijzer verliest op een smal padje net breed genoeg voor een paard, en dat moet er daar eerst terug opgezet worden, en dan vertikt het pakpaard het om, met zijn vracht tussen twee rotsen door te laveren, want "te smal", en dus moet die vracht er eerst af en er dan weer op. Allemaal op zo'n smal padje, en aangezien ik de tweede man was die er net achter kwam, weet ik daar alles van.
Als we uiteindelijk beneden aankomen bij La Pucelle en een asfalt weg, ben ik moe, nat en sturen mijn knieën berichten uit naar mijn bovenkamer om te vragen of alles daar nog wel in orde is.
We moeten dan nog een uurtje verder, te paard dit keer, langs die asfalt weg naar de plek waar we zullen overnachten. Vriendelijke, joviale mensen met een gite speciaal voor ruiters. Alleen is die gite nog volledig in opbouw en zijn de voorzieningen nog onbestaande ook die simpele dingen als een kapstok om je natte spullen te drogen. De paarden krijgen hun rantsoen en gaan dan op de wei, en de ruiters worden vergast op liters sangria in afwachting dat ze een voor een gebruik maken van de enige douche en een uitgebreide maaltijd.
Ik bedank voor de hooizolder, rol mijn matje uit in een klein kaal chalet dat er, afgewerkt, heel fijn zal uitzien en, om zeker te zijn dat ik morgen droge spullen aan heb, kruip ik met m'n klamme rijbroek in m'n slaapzak.
Mijn rijbroek is droog, maar de rest van de spullen zijn nog redelijk vochtig. Het goede nieuws is dat het niet regent maar het is wel bewolkt en frisjes. Vandaag moeten we niet zo heel ver maar dat wil niet zeggen dat het gemakkelijk is. De route die gevolgd wordt is er een die kris kras door een bosrijk gebied met verschillende overwoekerde en slecht onderhouden bergweiden loopt, waarvan de poorten tussen de afsluitingen dikwijls moeilijk te vinden te zijn.
Ons einddoel voor vandaag is de Cirque de Campul, een komvormig dal aan het einde van de vallei. Mooi kader, met de bergen, de pijnbomen en de waterval. De volgwagen is er, we zetten de tenten recht en maken een park voor de paarden. De zon heeft het de ganse dag laten afweten, het is niet warm en het begint weer te motregenen. Dit keer is er echter hout voorzien voor een echt vuur om natte schoenen en kille ledematen te drogen en te verwarmen, een tent die als eetkamer dienst doet en allerhande liquide middelen om de moraal en de goede luim hoog te houden.
Het weer speelt een spelletje, om 7:30 was de hemel helder blauw en om 10:00 zit die weer potdicht. Schapen die gisteravond door de herders van de bergweiden naar de omheining werden gebracht worden in de vroegte opgehaald. Het klaart dan toch weer op als we een fotostop maken aan het mooie meer van Bethmale en dan verder via de kleine Col de la Core (1300m). Nog een picknick stop annex siesta en dan naar het stadje Seix waar we op het transport wachten, camion voor de paarden en een taxi busje voor de ruiters die ons naar het vertrekpunt zullen terugbrengen.
Voor de meesten is dit het einde van de randonnée voor mij en nog een dame zijn we halverwege, want maandag starten we met het tweede deel de "Tour des 3 Seigneurs" en eigenlijk kijk ik er met gemengde gevoelens naar uit want, volgens Dominique is die nog een stukje "sportiever" dan wat we tot nog toe voorgeschoteld kregen.
Voor hen die graag nu het vervolg kennen, kunnen hier klikken.
meer inlichtingen vindt je op cavalrando en op pyrenees-a-cheval
